Yok mu Duyan Sesimi? Şiiri - Merve Demircan

Kaybettiğim huzuru, yanlış yerde aradım;
Doğru adres bilenler, cevap verin sesime!
Geliyorsa sizlere, şayet benim feryadım;
Kavuşturun ruhumu, sürur veren nesim’e!

Herkes bir şey söyledi; allak bullak dimağım;
Hakikati duymaya, ne kadar da muhtacım!
Yıllar yılı sahtenin, baplarında yamağım;
Ruh’um ölmek üzere, duyun beni çok açım!

Sol duyulu meşum’u, lanse etti hissime;
Tuba sandı zakkumu, sağduyusuz mantığım!
Huzur değil ızdırap; düştü yine hisseme;
Oldu kansız katilim; lokman hekim sandığım!

Dediler ki; hür olsan, gelir sana o kendi;
Attım dini bağları, lakin yine gelmedi!
Buna benzer nice gaf, arz olundu ve dendi;
Denemedik tek formül ve reçete kalmadı!

Salik oldum çok yola, ama boşa yoruldum;
Cadde diye girdiğim, çıkmazlarla sonlandı!
Nice yılan çıyana, dostum diye sarıldım;
Fakat sonuç aynıydı, yani; büyük hüsrandı!

Batı, batı diyerek, battım nice batağa;
Kurtarmağa koşanlar; aşikare şeytandı!
Kimi sattı gayriye, kimi attı yatağa;
Bunu yapan soysuzlar, sözde birer insandı(!)

Kaldı yalnız diyanet; bakmadığım tadına;
En sonunda Hak dine, olacağım bende ben!
Diyorlar ki, sadece; “ O insan der kadına”;
Öyle ise yabanda, dolanırım ben neden?

Merve Demircan
07.07.2011-Türkiye