Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Sevda terazisinin bir kefesine biri tüm umut ve ömrünü koyarken, öteki ise bir çakıl taşı… ve bu dengesizlik seveni sukutuhayale uğratıyor. Sevdayı hak etmeyene gereğinden fazla önem vermek, onun acısı ile yanmak sadece "havaya ekilen umut", zaman kaybıdır galiba… Zaman belki tüm acıları silip süpürmüyor faka acılarla paralel yaşamayı öğretiyor bize.
Şiirlerinizin her kelimesi itina ile seçilmiş. Ve seçilen her kelime yürek ateşinde pişirilmiş. Sertlik, çelik'e verilmiş iki su misali… KENDİNİ KÜLLERİNDEN YENİDEN YARATABİLENLERE selam olsun. Aynı ızdırab ile muzdarib olanlar sizin şiirlerinizde kendini buluyor/bulacak. Duygu yoldaşlığı için teşekkürler…Kapı eşiğinize bir umut, bir kır çiçeği demeti bırakmak isterdim. TEBRİKLER .
Her yaşanılan insana birçok şey öğretiyor ne yazık ki. Çok teşekkür ederim düşünceleriniz ve yorumlarınız için. Sizin gibi usta yazarlar tarafından siirlerimin beğenilmesi mutluluk verir. Kır çiçeği düşünceniz içinde ayrıca teşekkür ederim..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta