Yok İşte Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Yok işte, yok aşımın bile tadı tuzu,
Dört duvarım penceresiz, güneş küskün odama.
Ayla dargınız, geceme yollarını kapattı,
Nadasta bütün hayallerim toprağım bana küskün.
Yok işte elimde koca hasretten başka bir şey,
Dilim dudaklarıma, ruhum bedenime küskün.
Dost kapımda meraktan çatlar,
Benden ses çıkmaz,
Yok işte söylenecek sözler müebbet şimdi.
Denizin kumu, çakıla vermiş sözü,
Dağlar acımasız, her bir tepesi kar dolu.
Yok işte baharlar, hep kış kapıda pusuda,
Gelmiyor sabahlar kapıma, geceler en kömür karası.
Hasret desen diz boyu, çizmelerimden içeri doldu,
Sırtımda öyle bir ağrı var ki;
Yüküm, kaderin bana verdiği hayat yükü.
Şiir yazan ellerim titriyor şimdilerde,
Kadehim ağlıyor, anason bana küstü.
Yok işte, yok gülüm hayatın tadı tuzu.
Bir cigaram var, biri yanar nöbet değişimi gibi
Alır pakedimin geri kalan taneleri nöbeti sanki.
Parmak aralarımın sarısı ciğerime küskün.
Yok işte, yok gülüm
Sensiz bu şehir bana düşman şimdilerde..