Yok II Şiiri - Yaşar Doğan

Tromatizm atlatan günlerin çocuklarıydık
Medyalar ne derse inanacak kadar böndü
Kendine dönük antik ve panik spazmlar
Bir yol gidiyordu buradan öteye öte öete
Herkesin elini silahına davranıp vurmak istediği

Ağlamalı ağlamalı hem de çok ağlamaklıydı
İstediğimiz gibi kendimizi anlatamamışlığımız
Oysa o kadar zor olamamalıydı gerçeği belinden
Haz ile tutup iliğine kadar kavrayıp okumak

Gözlerine uyku tozları serpilmiş
Ama uykusu kaçmış irislerin susamışlığıydık
Prangalara vurulmuş hayatın dallarında
Rüzgâr topladık mevsimler boyu inadına

Bir gün tufan olmak için bu emperyalist oyunlara karşı
Bu demokrasi ve cumhuriyetler maskaralığında
Kardeşlik ve eşitlik ateşini sadece meydanlarda ve dağlarda değil
Her yürekte yakmak için Seve seve yaktık kendimizi

Cemreden sonra bir besisuyu vermek için yeni bir hayata

Her şeyin kolay teslim alınıp satıldığı günlerin çocuklarıydık
Başımıza inmeyen darbe boynumuza asılmamış ip kalmadı
Şimdi bir sessizlik anaforunda eriyor hayatın cevahiri
Sokaklar ve gökler kuşatılmış rant ve rantabl olarak

Seni artık insandan sayan yok!

Atık bu günlerin otist çocuklarıyız
Patlamamak için arada bir çığlık atan
Bazen de kapatıldığımız apartmanlardan
Güneşi görünce pikniğe çıkan…

Yaşar Doğan (Lolan) 03.07.06