Yok Eden Varlığın Dolduruyor Zamanımı

Şakaklarımı dövmekte hayaletinin sesleri...
Gözlerimi açsam da sen varsın kapatsam da.
Bağrım düğümleniyor artık.
Öfkem seninle, hüznüm seninle, sevgim sana, merhametim sen.
Kavuşmak mı sence tek dert?
Tutmak mı ellerini?
Öpmek mi saçlarından?

Yetmedi mi sandın hayalin?

Ne hüsran!

Hâlâ bilmemektesin sensiz geçen hiç bir saniyem kalmadı.
Ben senim sen de ben!
Ama insan ki nasıl yaratıkmış.
Duymamakta kulağın, gözlerin kör aşka, ruhun beyaza küskün.
Olsun.
Zati hayat dediğin ne ki?
Izdıraptan, uzun gecelerden, dalmalardan gayrı.
Ne desem bilmem ki.
Yok eden varlığın bile dolduruyor zamanımı.

Olsun.