Yok bolluğu Şiiri - Halil İbrahim Alboğa

Dokunsam patlıyor arkadaş bile,
Kimsenin kimseye tahammülü yok!
Şeytana mübahsa her türlü hile,
Dostu diken etti, bir tek gülü yok!

Şeytan bu araya sokmada nifak,
Sen dostunu bırak, daim ona bak!
Uzaktan uzağa bana selam çak!
Şeker kardeşimin tatlı dili yok!

Vesvese, bezginlik, yalan ve dolan;
Kanaat göç etti, hırs elde olan.
Ticarette kazanç varsa da bulan,
Keyfi harcamaktan cömert eli yok!

Biz kuru ekmeği bölüşür yerdik,
Hiç yavan gelmezdi, dostluk sürerdik.
Eşkıya sataşsa tutar döverdik..
Akıllandı herkes hiç zırdeli yok!

Akıllandı ağa, almış başını,
Havuzda yüzdürür çatık kaşını.
Mermerden ayırtmış mezar taşını,
Belli ki gördüğü fakir ölü yok!

Yedinci kez diyor, gittim umreye,
Uçaktan dünyayı küçük görmeye.
Kirlenmiş yüzüne zemzem sürmeye..
Vicdan kandırmanın başka yolu yok!

Dilden dini koymaz, emrine uymaz,
Ramazan dışında top atsan duymaz!
Hacıyı, hocayı adamdan saymaz..
Dedi, cehaletin sağı solu yok!

İman tarafında kendince safı,
Cihana dersliktir dünyalık lafı..
Hele bir işitsen ettiği gafı;
Sanırsın burnunun bir tek kılı yok!

Ham yobaz numune olsaydı keşke,
Pek çok imrenip de özenen köşke.
Şimdilerde rağbet sazıla meşke,
Tepinip durmaktan yorgun, hali yok!

Kimse benim demez bu işe sebep,
Ne yapalım dağa kaçtıysa edep!
Tutsam yakasından vurur mu acep?
Ona sorsan masum, hiç vebali yok!

Sevap bize kaldı, ah bize kaldı..
Ne arayan oldu, ne kapım çaldı.
İki saf cemaat duamı aldı;
Demek ki dertlenen has ahali yok!

İşte bu mesele çıbanın başı,
İstersen çıbanı beyninde kaşı!
Kırk sene kemirdim atmadan taşı,
Hala derdimizin kökten halli yok!

Zehir gibi deme, alınır dilim!
Dilimi bir görsen sekiz yüz dilim!
Yandı içim, dışım, ayağım, elim!
Ne yazık fikrimde yalan balı yok!

Hakikat bu, gözü, yumsan ne fayda!
Mesaimiz yoktur gayrette, sayda..
Dört hafta olsa da oniki ayda;
Bir hafta yedi gün, başka Salı yok