Yok Aşkın Azadesi Şiiri - Hamiye Gül

Bir kaç dize düşürdüm kara kaplı,
Tozlu,yıpranmış sayfaların satırlarına.
Kan rengiydi divitim ve ağlıyordu,
Çırpınıyordu sonunda tümcelerim,
Yetemiyordu hüznümün kıyılarını
Yalayan dalgalarına ...
Boğuk bir iniltiyle tamamlıyordu,
Sırasıyla sòylenmemiş üç nokta.
Uçarken alfabe gözlerimin perdesinde,
Perdesi kapalı kiprik tellerimde,
Çocuk gibi ağlamaklı bir sesle
Yıkılıyordu yüreğimin çağrısında.
Bilmezdi kimse bilmezdi halimi.
Göz kapaklarımın bir santim açıklığında
Ve kapayınca milim milim
Ne büyük sevda vardı ışıldayan
Simsiyah minicik gözümün kundağında
Ve bir ömür sahi göz bebeğime sığmış
Alfabenin kifayetsiz duygusuz hali bu;
Oysaki yön veriyor,sığıyor
Yüreğimde sızan sözler gözlerime.
Çıldırıyor gözyaşı sığmıyor cümleye,
Suskumun cümlelerini kur sevgili,
Sessiz iniltilerinin okyanusunda
Sarmaş dolaş olmadan ses verme!
Esasında hiç ses verme!
Yüreğimizden dönerek çağıldayarak
Akışacak gümüşi okyanus,
Yıkayacak kurulan tüm sözleri.
Ap ak olacak şırıl şırıl,
Bir armoni yahut harmoni
Okuyacak veya duyacağız;
O harikulade senfoniyi ,notası duyulmamış
İlahi bir hatiften belki...
Çağıracak aşk külli kaderimize,
Soyutlayacak bizi bizden belki.
İşte o gün ne yüreğe,
Ne alfabeye ihtiyaç duyacağız,
Aşk beden bulacak zahirde belki.
Kıskıvrak yakalanmışken bağlarına,
Batacağız ummanında,
Azad edecek zannetme sakın
Hayır,aşkın azadesi yok,
Boşuna ümitlenme...
Vurulduğumuz yerde başladı;
Safir gözlerine esaretim,
Mahal yok ki sormaya ahvalini,
Sen de gönlümün tutulduğu
O Sevdanın esaretindesin.