Yok Artık Şiiri - Murat Kılıç 2

sana benzeyen herşey senle çekip gitti benden.
o sudan berrak çocuk gözlerin yok artık.
kazınır içime yokluğun mevsimler döndükçe.
karlı bir günde elime düşen ellerin yok artık.

dün, seni kaybedince anladım
gökyüzünün sadece mavi olmadığını.
soluk soluğa ıslandığım yoğmurunun,
ne bilirdim, gün gelip yüreğimde yanacağını.

karanlık bürümüş yollarımı, ne cisim ne ses.
azgın bir canavar pençesinde sönmüş nefesim.
bana ait ne varsa parçalanmış tüm dünlerle,
adını her zikirde kızgın demirlere sarılır sesim.

şimdi ölümsüzlüğü verseler bana, neyleyim;
bileğime kelepçelenmişken bu müptela acı.
sözler sürgün fermanı, gözler ufkun sonsuzunda.
gülümseyişlerin aklımda tuzak, bir dar ağacı.

' ölenlerin ardından söylenen herşey kabulümdür.
acıları sahipli yaşamak bilinmeliki, en büyük zulümdür'