Yok Arkadaş Yok Şiiri - Osman Bulut

Helaldir; yiyelim birbirimizi
Zira memlekette ekmek yok aş yok.
Ömer, Osman bilmez Bekir’imizi
Arasında muhabbet yok, hoş beş yok.

Alamet-i farikamız kurnazlık
Bazen yalakalık, bazen bağnazlık
Hilebazlık, hokkabazlık, cambazlık
Yaptığımız iyi, güzel bir iş yok.

Dağım deme; toprak idin evvela
Dönüp çamur olmadıysan ne âlâ
Kalpler kıskanç, bencil; akıl ukela
Şöyle mütevazi hayal yok, düş yok.

Makam, mevki, mal, mülk bir kader kısmet
Şu dünyada sağlık en büyük nimet.
Kul da çalışacak edecek zahmet
Gezip dolaşmayan böcek yok, kuş yok.

Kadere iman farz, olma böyle sert.
Mutlak sahibimiz elbette cömert
Doğmakla bir bilet aldı ya her fert
Muhakkak bir şeyler çıkacak boş yok.

Eşit; Hasan Emmi Hüseyin beyle
İpek giyen, keten giyen bireyle.
İkisi de varsa sende şükreyle
Bahçemde ceviz var, ağzımda diş yok.

Nefis var ya nefis, bilmez dur durak
İster ki ağaçlar dökmesin yaprak.
Dört mevsim zerzevat üretsin toprak
Nasılsa dünyada bahar var, kış yok.

Satır satır her ne dendi nefsime.
Atmam lazım bu kemendi nefsime,
Bunlar uyarımdır kendi nefsime
Herhangi birine attığım taş yok.

Samsun 22.07.2014