Yok Arkadaş! Sanma Kavgadan Şekvâdayız! ..

Yıkılması imkânsız
bir kale gibi,
duruyor arkada mâzî…
Hiç yol vermez kapısı,
imkanı yok,
açılmaz ki giresin! ..
Keşke bazalttan olsa,
tırnakla kazar,
dalardık içine…
Keşke çelikten olsa,
kan ve terle eritir,
yıkardık önümüze…
Kemende gelmez burçları,
hiç yol yok tırmanmaya,
Keşke ateşten olsa,
gözyaşıyla soğutur,
çıkardık üstüne…

İşte böyle dostum! ..
Yaşadığın yazılmış,
ister gül ister ağla;
ister kahret kendini,
imkanı yok değişmez…
İster şâd olsun, ister kahır,
ister kapkara bir zından;
o senindir, ne yapsan da,
bırak, burkulsa da yüreğin! ..

Kavgaydı, şehâdetti,
doğranmaktı keskin bıçaklarla…
Hapisti, zındandı,
işkenceydi filistin askısıyla…
Hepsi kaldı geride,
acı hatıralarla…
Düştüğünde gölgesi önümüze
iblislerin iğrenç yüzü,
vay anam vay,
bunca cevr û cefâ,
kaldı mahşere…

Yok arkadaş! ..
Sanma kavgadan şekvâdayız;
iblislerin gölgesiyle
savaşmaktandır kahrımız…
İşte bir bir çullandılar üstümüze,
kahkahalar arasında,
esir aldılar bizi…

Gidenler şen gittiler,
biz kaldık en zorlusuna kahrın…
Sipersiz kaldık! ..
Bilir misin,
boğazda düğümlenen
hıçkırıklara boğulduk,
çaresizce kalakaldık…
Olmayınca siperin,
nasıl savaşırsın ki,
göğüs göğüse? !

Keşke kurşunla,
barutla, bombayla
gelseler üstümüze;
ölür ölür,
iblislerin tepesine yağardık! ..
Keşke tankla,
uçakla, füzeyle
gelseler üstümüze;
her gün yeniden doğardık,
şarapnel parçalarından! ..
Keşke napalmlerle
gelseler üstümüze,
hepimiz yanar,
ateş parçası gibi
dalardık inlerine…

Hayıflanmak mâzîye,
döker yüreğe kurşun,
sende ne güç bırakır,
ne de kavgaya umut…
Herkes bir kere doğar, bir kere ölür,
bırak sen kahrolmayı;
bin kere ölmektense,
kuşan ve yola düş! ..
Ne bazalttan,
ne çelikten
ve ne de ateşten;
önünde bir vadi gibi
uzanan geleceğe yürü! ..

01 Ekim 2000 Pazar, 01:40