Yok Şiiri - İbrahim Yay

Topla hepsini kelimelerimin, ne tüketmişim?...
Anlamlarını anlayabilirsiniz diye neler yaptım.
Bir oradan bir buradan topladım sizin için,
Ne gerek vardı ki yaşayıp zahmet etmeye...

Kafiyelerim durgunlaştı, gözlerim solgun.
Aynada; daha ne kadar yıpranabileceğim?
İçimden gelmiyor, sevmiyor bu gönlüm,
Çıksa biri tıklasa kapıyı, boş olduğunu bilmez...

Sonların da sonuna geldik, tüketiyorum kendimden.
Şakasını yaptık o kadar, bu kadar erken miydi?
Gidişlerin, kayboluşların, umursamazlığım,
Önceden fark ettiğimden çok kendimdekiler;
Kendime zararım sayesinde size yararım oldu...

Siz göremediniz, ben yalnızım, suskunum, küskünüm.
Trip atabilecek kadar dahi biri beni sevemedi.
İğrendikçe, midem bulanıyor, tutamıyorum nefreti,
Ağzımı açmak hem yemek için hem konuşmak...
Hiçbir zaman bu kadar zor olmamıştı benim için...

Anlat anlat dur boşa çıkıyor sayfalar sonunda.
Bir başlığın altına tutunmuş ilerliyorum yoksun...
Acıyor ruhum, canımı yakıyor içimden dışarıya.
Ateşe versen canlı canlı bu kadar kıvranmazdım.

Açık ve net, kayboluyorum, bir yandan umut...
İyimserliğimi sadece yanımda taşır oldum malesef...
İşime yarayacak her şeyim var ama kullanamıyorum,
Kendim için de olsa herhangi bir şey yapmak,
Bana neden bu kadar bencilce geliyor?

Savaşmıyorum, direnmiyorum, uğraşmıyorum...
İstemiyorum çünkü, böyle kabullendim farkındayım.
Siz de çıkıp öyle olmaz, böyle olmaz, zırvalamayın...
Sadece saygınız ile devam edin benimle ilişkinize,
Ben sevmeyi kendim denedim olmuyor çünkü...

İyimserim, değilim, bir bakıyorum ki muhteşemim...
Güzelliklerin arasında bir yer etmişim duruyorum.
Ama orada öylece kendi kendime takılırken sadece.
Varlığımla bile bulunduğum yer ile çelişiyorum.

Duygularım, var, hissettiklerimden çok bekleyen...
Arkada, bakımsız, değersiz yaşamaya çalışıyor.
Neydi ya ismi dilimin ucunda ama önemsiz,
Sevgi diyorlardı galiba ona, evet içimde duruyor.
Her şeye göğüs geriyor, kullanmamama rağmen.

Açım, susuzum, yoksun, yorgun ve uykusuzum...
Yazmaya tiksindiğim insanlar ile uğraşıyorum.
Nefret ediyorum sizden anlasanıza artık lütfen.
Kendime bunu yapmayı dahi bu kadar istemiyorum...

Bırak git, umursama, hah! Neler gördüm neler...
Kendimle kendimden çok mutluyum yeri gelince.
Bir daha hayatıma girme zahmetine girmeyin,
Denemiş oldum sayenizde insanları yeterince.