Yok Şiiri - Serhat Fidan

Umut edebilmek
Karanlığa göğüs germek
Başını kaldırım nefes alabilmek
Yıkımlara acılara inat varım demek

Yontma taş devrinden kalma hüznümüzle
Hayata kulaç attık
Başlarda insan insanlığını unuttu
Arş delindi
Yeryüzü kana bulandı
Denizler coştu
Tarumar etti dört bir yanı
Nefesler söndü
Hayatlar yok oldu
Sözde yaşamlar avucumuzda birikti
Sonun sonuna
Ayağında prangalı bir yolcu misali yaşadık
Yaşattırdılar belkide ...

Sürüklendim kum tanesi misali
Güneş yakarken
İnsanlık ruhumu emiyordu
Sözde bir yaşamın kurbanı oluyorum

Günlerden bir gün
Umudun yakıp atıldığı
Mutluluğun demir ökçeler tarafından ezildiği
Anlar yaşarken
Kaybetmiştim her şeyi
Nefes almayı unutmuş
Yaşam ve ölüm arasındaki dengesizlikte kayboluyorum