Yok Şiiri - Halil Cengiz

YOK

_ _ . . /_ _ . . /_ _ . . / _ _

Tavşan deliğinden bakıyorsun; yarı şehlâ
Sonsuzluğa, varlık ile yokluk üzerinden.
Gölgen bile gövdende değil, sen ise hâlâ,
Buldum sanıyorsun o bulunmazlığı bâzen!

Günler, gecenin bağrına zulmetli sığıntı
Renkler, siyahın bir tonu olmuş gibi yer yer...
Bilmek dediğin, bilmediğin şeyde kırıntı
Varmak dediğin, varmadığından geri bir yer...

Her şey ama her şey, bir oyun sahnesi aklın;
Âlem, ışığın beynine yansıttığı cümbüş.
Hiçlikte ateşsin, ya da bir kurguda yangın
Sen yoksun, izin yok; yaşamın sâdece bir düş

Elsiz ve ayaksız yürüyorsun bu rüyâda
Gözsüz görüyorsun ve kulaksız duyuyorsun
Olmazlar olurken, bu masal yurduna peyda
Sen, sâde beden örtünü örtmüş; uyuyorsun...

Cismin desen; aslında yokun aynada hapsi
İsmin desen; alfâbede harflerden ibâret!
Üç beş yalan, üç beş de hayâl toplamı hepsi,
Bir nokta kadar yeryüzü; makberden ibâret!

Bir düş; ama en sâhi sihirden daha gerçek
En tatlı şaraptan daha meczup, daha hunhar...
Her şey bu kadar boş, bu kadar çizgisi titrek,
Her şey bu kadar yok; ve de her şey bu kadar var!..