Yok Şiiri - Bekir Dalkıç

Bu memleket bizim.
Harami sofralarını bizim alnımızın teriyle süslediler
Barbekü partilerinde etlerimizi yakıyorlardı.
Villalarının teraslarında durmuş,
Alaycı bir ifadeyle bakıyorlardı yüzlerimize.

Sahurda yalanlarıyla beslediler tıka basa.
Gün boyu aç bırakıyorlardı ulaşamayalım diye hürriyet denen o elmasa.

Onlar biliyorlardı gerçeği, biz ise onların bilmemizi istedikleri kadarını bildik hep.
Onların verdikleri kadarıyla yetindik.
Konuşmamızı istedikleri kadarını konuştuk.
Düşünmemizi istedikleri kadarını düşündük.
Düşlememizi istedikleri kadarını düşledik.
Sabır fakirin ekmeğiydi, ekmek aslanın ağzındaydı.
Elin ekmeği kanlıydı, silebildiysek yedik.
Yediğimiz ekmeğe nankörlük etmedik hiç.

Onlar kahramanlık türküleri çığıradursun dost meclislerinde.
Coşkuyla nutuklar atadursunlar meydanlarda.
Gıyabi cenaze namazlarımızı kıladursunlar en ön safta, üzülmüş pozları vererek.
Biz savaştık durduk kan ve ter dökerek.
Bizim canımızı aldı azrail ruhumuzu bedenimizden sökerek.
Cephede ölen çocuklar bizimdi.
Tarlalar bizimdi biz ektik, yükünü biz sırtlandık, Gecemizi gündüze kattık, acısını biz çektik.
Fabrikalarında ömrümüzü tükettik.
Hani nerede?
Nerdeee¿

Susa susa susadım ben adalete,
susadım patron.
Bu günlerde havalar çok sıcak, çok.
Ne zaman bitecek bu oruç?
Ne zaman patlayacak şu iftar  topu?
Bir gün okunacak mı bizim için de o ezanlar?
İnsâfa gelir mi ezenler?
Bizim için de kurulacak mı  o uzayıp giden sofralar,
Dolacak mı o demirden kazanlar?
Konuşacak mı o susanlar?
O geceleri acılar içinde kıvranıp, öksüre öksüre kan kusanlar.
Çok acıktım çok.
İnsanca yaşamaya susadım, insanca ölmeye, hürriyete acıktım,
Aşka acıktım, sevdaya, kahkahayla gülmeye.

Bazen kaçıp gidesim geliyor bu kirli düzenden.
ama gidecek bir yerim yok başka.
Yok.
Çok bunaldım ben ama çok.
Kaçıp gidesim geliyor ama gidecek bir yerim yok.
Yok.