Ey Gönül!
Yalancı dünyada görmedim vefâ,
Gözyaşım akıyor bir silenim yok;
Kendini kendinde kaybetme cefâ,
Mecâzi mahbûbla bir bulanım yok..
İnsanoğlu kadar çıkarcı yokmuş,
Erdemli laflara gelince çokmuş,
Ancak nefsi aşan kişiler tokmuş,
Menfaatsiz kapı bir çalanım yok..
Doğruyu söylesem niye döverler?
Sınanmadan mâsum gibi söverler,
Nefsini okşasam nasıl överler,
Güvenebilir dost bir olanım yok..
İyilikten murât söyle sevap mı?
Cennet hesapları dersin cevap mı?
Bu din varsa yoksa yani esvap mı?
Adâletle ekmek bir bölenim yok..
Dünyada Aşk ile yanması varken,
Hakîki mahbûb o Allah'ım yârken,
İyilik, güzellik, kardeşlik kârken,
Yüzüme samimi bir gülenim yok..
Benlik taşıyanlar çıkara tapar,
İbâdet ederken bile şirk yapar,
Düşmânı kendidir hedefi sapar,
Nefsinin elinden bir yılanım yok..
Tarsusi'ye kıble yüce Allah'mış,
Nefsine tapması asıl günâhmış,
Din diye kullara kulluk mizâhmış,
İslâm Aşk yolu da bir gelenim yok...
Kayıt Tarihi : 2.7.2017 09:01:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!