Yok Şiiri - Feyzullah Kırca

YOK

Mevlana söylemiş sözü:
“Ne insanlar gördüm üzerinde elbise yok,
Ne elbiseler gördüm içinde insan yok”

Diyelim hele,
Birde biz, dokunalım azıcık ince bele;
Belki de bizimle sıradan da olsa,
Mısralar daha farklı gelir dile:
Ne insanlar gördüm, adam gibi adam,
Ama giyecek elbisesi yok.
Ne, afili duran elbiseler gördüm
İçinde küçücük bir insan bile yok.
Köşeli köşeli konuşulan ne sözler gördüm
Hiçbirinin aslı değil, astarı bile yok.
Ne kabadayılar gördüm
Korkudan donuna yapacak vakti yok...

Ne yürekler gördüm
Herkese tepeden bakıp,
Küçücük bir noktayı bahane edip,
Sevgi ve hoşgörüyle çağlayan yürekleri paralıyor.
Zorbalık, dedi kodu, iftirayla
Kendini düzeltmeyip,
Hep başkalarına çaldığı karayla,
Belli ki cehenneme kapı aralıyor.

Ne yürekler gördüm
Büyük küçük herkese karşı çağlıyor.
Kurtla kuzu dost olmuş, yürekleri dağlıyor.
Ne yürekler gördüm yalnızlıktan
Ya da acziyetten ağlıyor.
Ne insanlar gördüm,
Onlar tıka basa tıkınırken,
Kiminin açlıktan karnı ağrıyor.

Feyzullah Kırca
Akbaşlar Köyü / Dursunbey

'Ne, afili duran elbiseler gördüm
İçinde küçücük bir insan bile yok.'
Ne kozalar, ne umutlar ördüm
İçinde vicdanın bir zerresi yok.

Gelip geçer heran, şaşkın mankurtlar
Tokların açlara tahammülü yok...
Kibirin tutsağı, hain, kart putlar
Şu masum çehrenin, tebessümü yok

Yılgın Yağmur

kaleminiz kağıtlara ağlamaya devam etsin
yüreğinizdeki coşku tükenmesin bitmesin
duygular düşünceler fikirler hep söylensin
söylensin ki ozanlar dili olsun milletin

Şair Yusuf Değirmenci