Prangalar
Sevdan
Zaman,
Üstüne tuz-biber yalnızlık.
Kaçmaya çalışırken
Boynu bükük
Kalbi kırık.
Alıp
Götürürler beni
Gündüzleri olmayan
Kentlere.
O kentler ki,
Kaldırım taşları bile güler,
Halime.
Sırtımı sıvazlayıp,
Bırakırlar loş mahzenlere.
Havadan,
Sudan eser yok.
Belki de
Bu ömür,
Böyle biter....
Kayıt Tarihi : 4.11.2010 07:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
8.10.2000 tarihli şiirim.. 1. şiir kitabımdan
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!