Yok Şiiri - Serkan Şen İstanbul

sahile vuran dalgalarla ahenkli,
vuruyorum yalnızlığın kayalıklarına...
öznelerim tekil şahıs,
yüklemlerim düne ait;
boylu boyunca serilmişim hayatın kumsalına...
yağmur yağacak diyorum,
bulutlar güneş topluyor.
yanılmışım kadim dostum,
ben de hala
kayda değer birşey yok...

gecenin yittiği anda,
tarifi imkansız,
tarihi meçhul bir zamanda,
koşar adım duruyorum.
polis kimlik soruyor,
küfrederek susuyor,
kendime ait bir ülkede,
kendime yabancı,
en kuytularda ulu orta duruyorum.
yanılmışım kadim dostum,
bende hala
kayda değer birşey yok...

gidilecek en düz yolda,
dizlerim çözülüyor,
dizelerim çözülüyor,
kelimelere tutunuyorum olmuyor,
hayatı ıskalıyorum.
ayakucumda bir karaltı farkediyor
enaz binyıllık bir konserve kutusuna
biriken tüm hıncımla
yüreğimdeki sancı
gözümle vedalaşamayan
tek bir damla yaşla,
vuruyorum
GOL oluyor.
yanılmışım kadim dostum,
bende hala
kayda değer birşey yok...

yalnızlığın girdabında,
kimseler olmasa da etrafımda,
isimsiz ruhlara çarpıyor,
bir kez daha önce kendim
sonra talihimle çarpışıyor,
biriken öfkemi
alabildiğine uzayan karanlığa
avaz avaz bağırıyorum.
binalar üstüme çöküyor,
kırksekiz saat dolmadan,
enkazdan sağ çıkıyorum.
yanılmışım kadim dostum,
bende hala
kayda değer birşey yok
yanılmışım kadim dostum
bende hala
kayda değer kadim bir dost yok...