Yok Şiiri - Demet Berberoğlu

Bitti ömrün bir günü daha
El ayak çekildi yine sokaklardan
Sokak ışıkları aydınlattı Ankara’yı
Uzayıp giden yollar tıkandı
Yolların sonu kapandı.

Şehir taşındı en karanlık köşelere
Bu şehir unutuldu çoktan.
Kapandı kapıları bir bir suratlara.
Sonra evler yıkıldı gürültüyle.
Camlar kırıldı
Yürekler tuzla buz…

Yerle bir oldu koca şehir
Kimse kalmadı ayakta
Dünya saklı o toz bulutunda.
Ben orada yokum aslında
Hiç varolmadım o oyunda
Uzaktan izlemek düştü sadece payıma.

Sonra sabah oldu
Gün koşarak geldi yanıma.
Aydınlandı Ankara
Yıkıntı şehir yine ayakta.
Yağmur kendini gösterdi sonra
Asilce düşürdü damlalarını,
Cesurca.
Sonra hızlandı tüm gücüyle
İçindekileri boğmak istercesine akıttı yaşını.
Bir tek o yapabilirdi bunu
Biliyordu.

Esirgemedi damlalarını
Aralıksız yağdı inatla.
Sonunda sel bastı Ankara’yı
Sular aldı götürdü yıkıntıları
Tozu,toprağı,sevdayı,acıyı…
Güneş yetişti hemen yardıma
Yağmuru uğurladı sıcağıyla.

Bu kent yeni bir sabaha uyandığında
Artık iz yok sokaklarda
Sen de yoksun Ankara’da!