Yok Şiiri - Aslı Demirel

Sayamadığım sabahların kollarında zifiriyim
Serinliklerinin söylediği ninniler
Bana seni getirmediler
Geceleri kovaladım
Gecelerce kovalandım
Ve hep bir yaraydı aldığım
Kiminden topal
Kiminden çolak çıktım
Kalem küstü yüreğime
Sözler acımasız ve vurgun alabildiğine
O değdiğim karanlıklarda
Beni ışıldatacak
Nefesin yok
Endamın yok
En beteri gözlerin yok

Işıklarım sönük
Aydınlıkların arkaları dönük
Kirpiğimden uzanan köprüler izlerine hasret
Her yanda sallanan sadece yıkan bir kasvet
Adımlarım ağır aksak dolanırken parkeleri
Şu koca dünyada bedenime yer yok
Bu yokluğu unutturacak bir şer yok
Daha ötesi canımda hayata dair heves yok

Çığ altında kalmaktan zor bu ayaz
Donarken nefes almak
Ümitler sönerken alevle yanmak
Kırılırken gün yenisine dolanmak
İsyana sevkeden bir kor
Ne desem anlayan yok
Sensizse eğer kalabalıklara gerek yok
Bastığım yer yansa önemi yok

Aklıma düşüyorsun durup durup
Uçurumdan düşer gibi içim sana saplanışlarında
Yokluğun boğazımı tırmalıyor
Yumru yumru düğümler nefes aldırmıyor
Yutkundukça sen düşüyorsun boşluklarıma
Bin parçaya bölünüyor özlem
Kanatıyor her yanımı
Kanayanlara merhem sözlerin yok
Beni bana sevdiren sevgin yok
Aklımı oynatan eşsizliğin yok

Uzak diyarlara sevdalanmış düş
Yetmiyor dolandığı masallar
Özlemle çoğalıyor devirdiği destanlar
Gözlerim hep ellerimde
Ayasında isminin baş harfi
Gerisi yüreğime nakışlanmış bir ezgi
Birtek senin görmeni istemiştim
Gördüğün yok
Sesime kulak verdiğin yok
Dönüp yine bana geldiğin yok

İçimde akan kızıl bir nehir var şimdi
Bedenim kale gibi duruyor
İçten fethedildiğini kimseler bilmiyor
Bir tek gözlerim saklayamıyor istilaları
Beklediğim dudağına saklanmış bir nidaydı
Çağırmadıkça gelemem ki
Adımı andığın yok
Bakışıma kandığın yok
En kötüsü sensizliği bildiğin yok...

(28 05 2008)