Yok Şiiri - Kürşat Uçar

penceremden sokakları izliyorum,sokak lambalarıyla aydınlanan.buğu pencerede değil parmaklarımın ucunda,değdiği yere akılalmaz harfler bırakıyor üstelik.bazen aydınlanmıyor bu yazılar,bir cümleyle gözlerimizi alacak bir aydınlığa yol açması beklenen bu havalar
bir türlü düzelmiyor bu aralar.
ara sıra nerden geldiği belli olmayan umutlar düşüyor saçlarıma.en olmaz dolanlara güveniyor insan,
beklememesi gerektiği halde bir mucize bekliyor.
saatlerce.günlerce...bazen senelere bölünüyor bu saliseler,bu asırlar an sürüyor.
yüzün düşüyor hüzünbaz zeminlere,bu ayak sesleri bu gölgeler
gitmek bilmiyor bakışlarımın ekseninden.

bu tarihler tarifsizliğe dolanıyor talihsizlikle birleşip
ki geçmeyen zaman şimdiki
hiç sevmem ölen biten yazıları
hiç sevmem melankoliyle birleşen taşınmaları
içinde ne var bu bir yerden bir yere götürülen
ama her daim taşınan acıların.

saçmalıyorum sade,
aylardır senin yaptığın gibi
aylardır senin yapamadığın şeyi yapıyorum sonra
söz'cüklere sarılıyorum çözsün diye bir şeyleri...

bırakıyorum kendimi pencereden
yağmur birikiyor üzerimde
ama artık düşmüyorum...