Yoğurt Kabındaki Manolya Şiiri - Zeynep Pas

hissediyor musun sevgilim,
ruhumun her bir damarında gezdiğini?

saçlarına karışmış sigara dumanında,
beni görebiliyor musun?

biliyor musun her gece başında beklediğimi?
gözlerin direnmeyene kadar öylesi.

neden beni bilemiyorsun sevgilim,
neden beni hissedemiyorsun?

yağmur yine buralara yağacak elbet,
tenine değeceğim her damla ile.

ve belki de ben,
bir kez daha geleceğim sana.

dalgaların oluşturduğu soğuk esintiyi,
ciğerlerine işleyeceğim.

özleme beni artık sevgilim,
manolya ile doldurma balkonunu.

geriye kalan ne olacak peki,
benim bitmek bilmeyen acım.

ellerine değmiyorken elim,
bu kadar hissiz iken burada olmak,
halâ seviyorum seni sevgilim.

hiçbir eksiğimiz kalmamış artık bu diyarda,
senin geleceğin güne hazırlıyorum kendimi.

lâkin lütfen,
geceleri yastığın ıslak tarafına yatma artık.

beni en derinlerimde bul bir tanem,
en güzel şekilde hisset beni.

yaşanmamış ne kadar çok anı varsa,
hepsini yaşa.

her şeyimi sana veriyorum,
her şeyini bana veriyorsun.

bir gün tekrardan yanımda olacaksın,
ruhum karışacak ruhuna.

o günü bekliyorum sevgilim,
o günü.