Yobazlık Üzerine Şiiri - Cihat Şahin

Adı bizden olan, bir yobaz gördüm,
“Elestü” bezmine, hasımlık yapar.
Neyin nesidir, arayıp sordum,
Çimene yatmışta, iblise tapar.

Adının manasın, bimez bu softa,
Almış yerini, bir kızıl safta,
Mümine Müslime, hazırlar yafta,
Rafızî olmuş, yanlışa sapar.

Hakkın kaynağı, yüz dört kitaptır.
Tümünün meali, kalbe hitaptır.
Mealden mahrumlar; kalpsiz bitaptır,
Bu kalpsiz kitaptan, alerji kapar.

Dem vurur ilimden, yoktur nasibi,
hilimden dem vurur, onun kazibi.
Sevgiden bahseder, kindir lafızı,
cehile dalmış, banyolar yapar.

Önce”Allah” der, sonra “yallah” der,
“Sözümde yok hilaf, vallah billâh “der.
Tarihin çöpünden, halt ile gaf yer,
“Abdalım”diyerek, bönlüğe sapar.

Çağdaş geçinir, elinde oklar,
Cerh etmek için, fırsatlar yoklar,
İrfan diyerek, kusmuklar saklar,
Samdan boradır, gülleri yakar.

Bu böne göre, kültürmüş kur’an,
Boğulmuş gaflette, düşünmez bir an.
bilmezmi vahiy’i, mümin bir insan?
İmanı izanı, İran’a satar.

Dilinde tanıdık, yuvarlak laflar,
Eveler geveler, hep onu laflar.
Şair geçinir, aptallar saflar,
Halillik ismiyle, zelillik yapar.

Açıp ta okumaz, bir kez lügati,
Yoktur tahlile, hinin takati.
Şerh etmez derk etmez, lakin fakatı,
Hoş görü maskedir, hainlik yapar.

İstismar eder, birkaç terimi,
Durmadan ısıtır, demez “yerimi? ”,
Yoksa zekâsı, biraz gerimi?
Dinime tan eder, kinine tapar.

Aslında muhatap, alınmaz herif,
Maariften anlamaz, geçinir arif.
Sözlükte; ”ahmaktır” bu tipi tarif,
Akıldan cudadır, üstüne yapar.

“Sükûttur” derler,”ahmağa cevap”,
Yılanı kovmak; bilirim sevap.
Böyle şerire; elzemdir şihap,
Belki böylece, ağzını kapar.