Yiyiciler Dünyası Şiiri - Nevzat Dağlı

Adamların işi yemek azizim,
Armut gibi sayıp sayıp yiyorlar.
Yasaklanmış hırsız demek azizim,
Halkımızı soyup soyup yiyorlar.

Yiyiciler dünyasında yem olduk,
Şerbet olduk, çaylarına dem olduk.
Onlar cin olmuşlar, biz sersem olduk,
Bize ahmak deyip deyip yiyorlar.

Yiyenlerin çökmüyor hiç kubbesi,
Kimselerin yoktur bundan şüphesi.
Bazen şeyhlik, bazen papaz cübbesi,
Bazen hırka giyip giyip yiyorlar.

Ne dilden ne dişten aşınmıyorlar,
Doyup bu dünyadan taşınmıyorlar.
Ne yetim, ne öksüz düşünmüyorlar,
Kul hakkına kıyıp kıyıp yiyorlar.

Din, imanla kandırarak halkını,
Çöpleriyle yutuyorlar salkımı.
Huşu ile bize verip talkını,
Şeytanlara uyup uyup yiyorlar.

Yüzleri kösele, ense iki kat,
Giysiler bolcadır ithaldir fakat.
Yiyici olanlar başka mahlukat,
İnsanlıktan cayıp cayıp yiyorlar.

Yemek için özel çete kuran var,
Muktedir olana yakın duran var.
Milletle eğlenip hatır soran var,
Analara koyup koyup yiyorlar.

Hak, hukuk, adalet dedik olmadı,
Çok uğraştık hak yerini bulmadı.
İlenmekten başka çare kalmadı,
Bedduayı duyup duyup yiyorlar.

Nevzatlar Kemaller yiyenden korktu,
Elim kolum uzun diyenden korktu.
Mafyatik yönteme uyandan korktu,
Kabak gibi oyup oyup yiyorlar.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat