Yitmiş denizciler aşkına/denizdaşım...

.

sabahın serinliğinde düştüm yola
kaçtı tam bilmiyorum
beş buçuğu belki
ya da altıya yirmi kala
yollar ıssızdı karanlıktan
yarım aydınlanmış tan
iz derdimde giderdim işte
ne yağmur düştü camlara
ne ateşini unutmuş ay bulutlara

yalnız gittiğim yollardır
çekerim her yanından
toplarım tozlarını ardımdan
yollar benim ben çizgilerin
karanlıktan geçer
göz biçer uzaklıklar
tutulmuş sırtla
ağrıyan kollarla
radyoda ağır bir parça
eşlik etmek lazım sabaha

“beyaz giyme söz olur
siyah giyme toz olur”

ne başı bağlanmış tarlalar
ne harmanlardan kalmış tozlar
ne dikenler kör bozkırda
ne boynunu bükmüş ağaçlar
bu yollarda kaçış var

“aman bir ay doğmuş ilk akşamdan geceden
şavkı vurmuş pencereden bacadan”

bir evin kokusu gelir
bir bardak çay
şekeri çok
içinde paslanmaz kaşık
üstüne sigara
kaçtıkça ankara çıkar karşına
yoksa sevgili
cebim bile uzak bana

“hasret vuruyor can evimden
çığlık çığlığa”

feryadı bitmiş insanlar
köşe kapıyor deniz kenarlarından
sessizce gidiyorum
bir şişe şarap
biraz çerez
yaslıyorum başımı
lacivert karanlığa
ah kalabalık
bu gece dokunma bana

elimde sigara
yanan bir mum görsem kumsallarda
ben gibiler diyorum
düşmüşler mavinin koynuna

sizi tanımamı isterseniz
ve bu mavi bizim derseniz
yitmiş denizciler aşkına
benim dileğim adına
bir mum yakın denizin kuytusunda
sigaranız dokunmasın ateşe
gölgeniz kalsın arkanızda
sarı bir kap bulursanız
ve içinde mum yakarsanız
denizkızları gelir yanınıza
onlardan sorun
yıldızların ardındaki sarı saçlı çocukları
kim nöbet tutar görürsünüz
kokusunu aldığınız dalgaların
uyandırmayın
uzanın yanlarına
gözlerinizi kapayın

“ gün olur alır başımı giderim
denizden yeni çıkmış ağların kokusunda”

söyleyin şarkınızı
boştaysa öpün dudaklarınızı
ıslansın kuytular
unutun dünyayı
ninniler söyleyin
uyutun geceyi
atmayın izmaritinizi
küstürmeyin denizi
alın gönlünü sesinizle
sorun nereden geldiğini
neden rüzgarı beklediğini

“ penceremin perdesini havalandıran rüzgar
denizleri köpük köpük dalgalandıran rüzgar”

şimdi öykülerini bilir balıkçılar
kuzey limanı yolu
güney limanı ardı
az sonra batar
denizin bağında güneşin kolları
her akşam yirmi otuzlarda
size bırakırlar akşamı
dokunmayın bu zaman
daha sus’un yarısı

hoş kalın
çocuk sırtlar gider gecenin ağırlığını
ararsanız
sorun köşedeki çay ocağını
size bırakmıştır dünyayı
ışık tutmayın rahat sarsın
kalem kağıt yalnızlığı
denk gelirse
esirgemeyin merhabanızı...

02 08 2006