Yitmeye Mahkum Şiiri - Yasemin Ünlü 2

Nâ-merd kalabalıklar içinde,
Kimsenin görmediği, ruhu ser-sebîl biriyim ben.
Mürekkebi sînemden geçirdiğimden beri,
Kelâmım nâra atar zihnimde,
Lâkin kimseler işitmez sesimi.

⸙ ⸙ ⸙

Ne sevdâlardan geçtim,
Nice menziller aştım da,
Vuslatı bulamadım kendimde.
Kendimsiz bir belde inşâ ettim de,
Yer-yön edinemedim firkâtinde.
Mevtâ şâirlerin lafızlarını geveliyordu,
Zann-ı bâtılına mağrûr olanlar.
Oysa ben, şiirin gölgesinde yakardım her gece,
Yine yeniden yüreğimin usûnu.

⸙ ⸙ ⸙

/Kimsenin kimseyi tanımadığı,
Dünya denilen bu zindanda,
Beni bir sen idrâk etseydin, kâfî gelirdi bana./

⸙ ⸙ ⸙

Şimdilerde kimsenin kalbini incitmemek için,
Lime lime ediyorum kendimi.
Bir satırlık hükmü bile kalmadı artık,
Hatırı yitik sevdâmızın.
Cürmü aşk olan kalemimin ucu,
Sana keskin değil artık.
Boğazımdaki ilmikten de, düğümden de azâdeyim.
Hırkanı alıp çıkabilirsin bu sevdâdan.
Diyor ya Nâzım;
"Şimdi sen de herkes gibisin."
Kalemimin son cürmü de bu olsun!

⸙ ⸙ ⸙