Yitirmek Korkusu Şiiri - Haydar Okur

Yitirmek Korkusu

İlkin bir alışkanlıktı duyarlılığım
Sonra ığlım ığlım akışkanlık oluverdi duygularım
Duyduğum tınılar çağıl çağıl akan bir pınardı
Şiirlerindi yürek sarnıcıma doluşan
Yalnızlığımı çoğaltan sözcüklerin.
Ve Ilıkça esintilerin
İlla da şiirlerin ve illa da çağrılarındı sevdaya...

Yazamadım, anlatamadım, çekindim
Dahası söylenememiş duyguların hapsindeydim
Nabzımda vuran sendin oysa
Her gün daha bir artışla damarlarımda kan yerine
Çağlayarak akan bir pınardın
Ve sendin uzak ihtimalli umutlarımı yoran / Bilemedin

Tutsağındım, tutkunuydum sularının şarkısına
Yılların suskunluğunda ve susuzluğunda yandım
Ve seni, daha bir yakın buldum kendime / Değil,
Çoğalan, büyüyen dalgalarca içimdeydin / Anlamadın

Yaşama gücümü alıyordum dizelerinden
Dizginsiz kavak yelleri estiriyordu bakışların başımda
Sana uzanan ellerim tutamıyordu ellerinden
Yıldızım olsan işte orada, Zühre, Çolpan olsan şurada derdim
Ve bir peri olsan düşlerime yağardın sağnak sağnak
Oysa hissetmekti seni yaşamak / Duymadın

Bir nedametin ateşindeydim isyanlarıma
Sessiz, soluksuz bir zaman
Okumadım, izlemedim akışını yaban ırmaklara
Oysa, renk renk, çizgi çizgi
İşlenen bir resimdin içimde / Silemedim

Bitimsizce notalandın, şarkı türkü oldun
Şiir ve seranattın, yüreğimin dinmeyen ateşlerinde
Biliyormusun,
Kıskandım seni, senden öğrün
Gözlerimin neminde, duygularımın çığlığında
Ve kıskanmalarımda büyüdün
Daha bir sarıldım sevdana
Seni yitirmek korkusuyla

KÖMEN