Yitirilenler Sokağı

Yitirilenler sokağına yolum düştü geçende.
Özlem akıyordu yokuş aşağı,
hasret kokuyordu buram, buram.
Nereden gelir nereye gidersin diye sordular.
Diyemedim, ümit satar, sevinç alırım diye.
Dilimin ucuna gelmişken tam sözcükler
tam diyecekken, güzellik arıyorum
ve soracakken, çocukluğumu gördünüz mü diye.
“Hiç deyiverdim, hiç işte, dolaşıyorum”.
Yaşlı bir dede, ”sevdim seni” dedi,
“iyi birine benzersin, lakin yine de garip
sen buraların adamı değilsin”.
Açılıverdim ona ve sözcükler döküldü birer, birer
“ben yitirilen sevgileri arıyorum
yarım kalan aşklarımı ve iyi insanları
biliyorum hepsi bu sokak da
hadi ne olur götür beni onlara”.