Yitirdik Şiiri - Mutlu Alkan

Herkeste teknolojik aletler
Elleri oyalı hanımları yitirdik
Sohbet, muhabbet kalktı rafa
Cicimleri, canımları yitirdik

Her mevsim, her meyve, sebze
Kokusunu ve de tadını yitirdik
Kıyafetler değişti, biz değiştik
Erkeği yitirdik, kadını yitirdik

Baharda, yazda, kışta gül var
Rengi var, kokusunu yitirdik
Ne kültür kaldı, ne de ahlak
İnsanlığın dokusunu yitirdik

Yozlaşmanın sınırını aştık
Yazmayı, okumayı yitirdik
Her şey makinadan çıkma
İşlemeyi, dokumayı yitirdik

Evlilikler yapay, yuvalar sahte
Sabır yok, sabretmeyi yitirdik
Doymuyor nefis, açgözlü nesil
Şükür yok, şükretmeyi yitirdik

Söylesen dinleyen, anlayan yok
Sevgiyi yitirdik, saygıyı yitirdik
Kimse, kimseyi düşünmüyor
Başkası için kaygıyı yitirdik

Çocuklar bir tane, belki de iki
Halayı ve de amcayı yitirdik
Teyze, dayı olmayacak artık
Gardaşı ve de bacıyı yitirdik

İbadetler ritüel, kayıplarda ruh
Maneviyatı, tefekkürü yitirdik
Asıl vereni unuttuk, köle olduk
Rabbimize teşekkürü yitirdik

Alışveriş ihtiyaç değil, çılgınlık
Manavı, bakkalı, kasabı yitirdik
Borç batağındayız, çıkamıyoruz
Ayağı, yorganı, hesabı yitirdik

Ölüm gelmiyor artık hiç aklımıza
Sanki ahirete olan imanı yitirdik
Ömrün bereketi kalmadı ne yazık
Günü, haftayı, yılı, zamanı yitirdik
28.12.2019