Yitirdiğimiz Anda Şiiri - Ozan Efe

yitirdiğimiz anda çocuk yanınla yüzüm
allak bullak olurdu bunu bilmez misiniz
kocaman yangınlarda günle bitirdiğimiz
silmez misiniz akar gözyaşında mutluluk

özgüven devrilmeden hüznüne derildiğin
yağmurluca günedir uygun olana zaman
yerildiğin onurluk günlerdir baş tacında
uzayan yollarından kalmıştın çamurluca

deli yelden savurur sokaklar derli toplu
çıkamaz olduğundan beri gözlerim arar
başta sonadır esen görür görünmez yeli
tarar taraksız teli üşüdüğünden korkun

ne güldüğüm bellidir nesine dağladığım
rasgele akıntında aradığım mor günler
bağladığım gönlüme söz geçiremedin ya
yalnızlıktan avuca bile sığmaz hergele

döner dönmez aradım sesini alabilsem
ozan efem ezgine yürek telin tınlarken
sihrindedir fener sabahında da söner
çınlarken kulağına firen tutsa haline

160412denizligülceçaprazlama