Yitip giden dostlara...

Yitirmeden kıymetini bildiğim bir olguydu dostluk benim hayatımda …..Seve seve,bile bile onun ben,benim o olmama izin verdim.Pişmanlık duymadan,of demeden,keyifle karışmıştı yaşantımız ve ruhumuz…,Fersah fersah uzaklıkta da olsak, aynı anda hayata gülümsemek öfkelenmek, kızmak,sevinmek, ağlamak,gülmek için biz hiç çaba göstermemiştik..O kadar biz olmuştuk ki,bütün bunlar zaten kendiliğinden olan şeylerdi.Yalnızca yüreğimizin kapılarını açtık birbirimize…sitem de vardı,fedakarlıkta.ödün vermekte,paylaşmakta,hüzünlenmekte,keyif dolu günlerde. Kimi zaman yeni doğan bir günü karşıladık bereber,kimi zaman tarifsiz acıları paylaştık.Çocuklarımızı hayata merhaba derken ilk biz bastık bağrımıza anne sefkatiyle….Zaman dede ve biz büyüttük onları.kızım,oğlum derken sözcükler dilimizden değil yüreğimizden döküldü.Yansımam gibiydin sanki. Hayatta.güç veriyordu dostluğun,bazense huzur….En çok dostuyla kahve içmeyi özlüyor insan.Çünkü onunla içilen kahvenin kokusunda sıkı bir bağ vardı..Mutluluğunu gülüşündeki yansımadan,kederini gözlerindeki buğudan anlamalı dost dediğin.Sen anlıyordun,ben anlıyordum…Yitip giden şeyler için hayıflanır insan….Bu aralar ben yitip giden dostuma hayıflanır oldum…Ama ençok ta suçlu arar oldum.Senmi,ben mi,biz mi,onlar mı,zaman mı,mekan mı,koşulla rmı,umarsızlıklar mı,hisler mi,doğrular mı,yanlışlar mı? ? ? ? ? ? HOŞÇAKAL