Yitip Giden Şiiri - Mehtap Keleş

Acılardan çadır içindeyim
Gökyüzüm kayıp
Arama diyeceğim sana
Ama ara yinede ne olur
Yıldızlar gibiymiş dostluklarda
Kayıveriyorlar boşluklarda
Ama hüzün yok dedi ayrılsak da
Doğal sonucuymuş bu
Günümüz dostluklarının da
Güneş sessiz bir misafir gibi kalkıp gidince
Gökyüzünün patika yollarında
Kızıllığını toplaya toplaya
Karanlık gölgeler sokulur sinsice
Ellerinde yalnızlığın soğuk resimleriyle
Kalabalıklarda dostluk vurulur yine sırtından
Sen de gidenlerden olursun ozaman
Güle güle gülüm güle güle
Git karanı bırakıp dostluğun solmuş yüzüyle
Sen de git
Tutamaz artık bu eller seni
Biliyorum
Geri dönmezsin
Zaten gidenler hiç dönmedi ki