Yitip Giden Şiiri - Tuncay Akdoğan

Yoldaş senin bir gülüşün

Bir dostunun yarasını saramıyorsa artık

Sen artık kendin değilsin

Vur öfkeni dostuna

Yazdım dağlarca göllerce

Dökülmeyen gözyaşım da boğulsun deryalarca

Yitip giden devrimler gibi

Dost sesin, dost gülüşlerin

Şimdi çölde bir damla su

Sen artık kendin değilsin

Öfke çaresizliktir bilirim

Çaresizliğine ölürüm

Sesinde açan çiçeklere inan her şeyimi veririm

Sanma ki bir yitiktir

Hüzünlere sarılmam

Sanma ki gülüm bu hüzün

Öldüğümde bitecektir

Bir gün mavi bulutlara

Biner sonsuza giderim

Dost sesini duyana dek

Karanlığa gülümserim..