Yitince Şiiri - Atilla Güler

boş saatlerin ıssız kalıntılarına yüklendi umut
kırık bir aynanın çoklu göstergesi oldu yalnızlık ruhumda
susuşların deli eden sabırsızlığına kalktı kadehler
şerefe…yeni güneşin sarhoş bestesi

bir sızının damlayan son kanında içtim sensizliği
fırtına nereye sürükler bedenimi bilinmez
denizlere vurduğum salın son yolcusu
küçük bir savaş inleyen gecemin sislerinde…yalınayak

yüreğin yıkıntıları arasına saklandı verilen sözler
inancına atılan son darbe/inanmıyorsam sen yoksun
eksilen sevginin yeniden dolması ne zor
dur durak yok gidilen yollarda…uzun…sessiz…sensiz

çığlığını sıyırdım üzerinden yüreğimin/küllendi bir gün daha
tek bir isyan yok gözlerimde…biliyorsun/sevişmeler ayazda
haykırışlara sığınır sözlerim dilimin döndüğünce…heyhat
yine de dönmem artık…sesim de silinir anılar denizinde

duymaz oldum çağlayan aşk şarkısını
Sam bir kez çaldı onu piyanoda/ ve gitti
uçurumlarda açan bir kardelenin yalnızlığı
ruhumda sessiz bir rüzgar…soğuk

yakamozlara yazılan bir şiirin son sözcüğü
mavilerin içinden fırlayan son damla
bir filmin son karesinde saklandı
acıtıyor gözlerimden süzülen yaşların tuzu

vurgun yediğim her an lanetin sızıyor içime
dudağımı sımsıkı kapalı/tek söz çıkmaz artık
dualarımı da çektim göklerden…
özgür kuşlara saldım uçurtmaları

martılar süzüldü üzerimden…sesim çığlığına karıştı
boş…bomboş/…/tek duyulan atışları
kızıl bir öykünün sonuna konan kara noktası
y a l n ı z l ı k yakınca yakıyor…solumdan…solumdan