Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Üstadım aykırı kelimelerin savaşı gibi bir çalışma okudum.
Şiirinizin her satırı merak uyandıran ve cümle yapılarında ustalıkla oluşturulmuş anlam yüklemeleri okuyanı şaşırtıyor. Tebrik ediyorum.
Aykırı kelimelerin oluşturduğu mısralarda anlam bütünlüğü unutulmamış.
Sonuçta güzel bir çalışma ortaya çıkmış. Kutluyorum.
Sevgilerimle.
Akşamı getiren saatlerde hüzün var
Hüzün var kaybolmuş zamanların şiirinde
Aklıma yazılmış senetler beni ele veriyor
Kalbinin haritası
sararmış bir defne gibi saklıyken bende
Kim bilir kaç geceyi senin gözyaşlarınla yonttum
Kendimi kör kuyulara attım
Aklandı tezlerim
Sadece çocuklar taşır aklımı yarınlara
Çöllerin ateşinde çarmıha gerdim sensiz asi dilimi
Köhnemiş kalplerde
Yaşanılmış zannedilen aşklar
Aslında bizi kuşatan sıtma nöbetleri.
HEM DUYGU DOLU HEM ANLAMLI HEM DE MÜKEMMEL BİR ŞİİR OKUDUM. DEĞERLİ HOCAM USTALIĞINIZ BİR KEZ DAHA GÖZLER ÖNÜNDE. TÜM KALBİMLE KUTLUYOR SELAM VE SAYGILARIMI SUNUYORUM...
İbrahim bey............Her şeyden önçe şiirdeki anlatım güzelliği ve ifade zenginliği etkileyici kılmakta dizeleri....Genelde bir çeşitlilik olması ilgiyi artırmakta..............saygıyla
Kaleminize sağlık.Gayey içli ve duygusal olmuş.
Sevginiz daim ,rahunuz sıhhatli olsun.
Selam ve saygıyla
BURAM BURAM HÜZÜN AKITAN ŞİİRİNİZİ UMUT YAĞMURLARIYLA OKUDUM....YÜREKTEN KUTLARIM KALEMİNİZİ...SAYGILAR EYLEM KARABULUT
Kayıtlara geçmeyen sevdalar çekmez beni
Çocuklar er geç öğrenecekler
Aşkı kirleten o kirli yüzleri.
kutluyorum kaleminizi ve yüreğinizi.
Sadece çocuklar taşır aklımı yarınlara
Çöllerin ateşinde çarmıha gerdim sensiz asi dilimi
Köhnemiş kalplerde
Yaşanılmış zannedilen aşklar
Aslında bizi kuşatan sıtma nöbetleri.
*****************************HER ZAMAO OLDUĞU GİBİ YİNE OKUNASI GÜZEL BİR ŞİİR OLMUŞ..EMEĞİ KUTLUYORUM..
DOSTCA KALIN..
Kayıtlara geçmeyen sevdalar çekmez beni
Çocuklar er geç öğrenecekler
Aşkı kirleten o zalim yüzleri.
cok anlamlı olmuş kaleminiz daim olsun...
'Arsız bir geceydi yüreğimi kuşatan anılarım
Yanlış bir ata binip düştüm yollara
Boynumda sensiz yaftalar
Dere yataklarından terselmiş duygulara karıştım
İrkiltim korkumu azmettiren zanlımdı
Ayak izlerimi sana bıraktığım geceler hayın
Artık beni kuşatmıyorsa masum yüzünün coğrafyası
Kayıtlara geçmeyen sevdalar çekmez beni
Çocuklar er geç öğrenecekler
Aşkı kirleten o zalim yüzleri.
İşte o zaman sen bana gel
terkedilmiş aşkların duygularını alarak yanına
Ben sana tüm siperlerin şifrelerini vereceğim
Ben seni alnındaki mühründen bilirim
Öfkeme gem vurduğum akşamlardan
Göğsünden akan duru sular taşırsın sen
Önünde seken kurşunlara aldırmadan'
Değerli şairin her şiirinde duygu, özlem, sevgi, iyilik ve ona tapan güzellikler görüyorum...Bu nasıl birikimdir ki her gün bir kat oluyor on kat...Çok güzeldi...Yürekten kutluyorum şiir dostumu...
Kayıtlara geçmeyen sevdalar çekmez beni
Çocuklar er geç öğrenecekler
Aşkı kirleten o zalim yüzleri.
DÜNÜN ÇOCUKLARI BİZLER TÜM KİRLİ YÜZLERİ TANIDIK, YÜREĞİNİZE SAĞLIK DEĞERLİ İBRAHİM KARDEŞİM SELAM VE SAYGILARIMLA
Bu şiir ile ilgili 100 tane yorum bulunmakta