Yitik zamanın mührü

Bir kahvenin buğusunda, sabahın ilk ışığında,
Bir kitabın sararmış, en tanıdık sayfasında,
Unutmak için çabaladığım ne varsa,
Bir köşe başında bekler, sen varsın.

O eski şarkının titrek, yorgun nakaratı,
Gülüşünün, sesime karışan o inatçı yankısı,
Her yağmur damlasının cama vurduğu anda,
O günün sızısı, o anın kokusu, sen varsın.

Hafızam değil bu, yeminli bir sandık,
Her bir eşyası senden yadigâr, senden aldanış.
Sustuğum her cümlenin tam ortasında,
Bir sitem, bir şükür, bir ah... sen varsın.
Unutmak mı? O kelime ne kadar da yabancı.

Sen, unuttuklarımın bile bekçisi, en derindeki sancı.
Zaman siliyor her şeyi diyorlar, oysa ne nafile...
Zamanın silemediği her ne varsa, bil ki sen varsın.