yitik zaman hikayeleri – V

ışığın karanlık hırka giydiği odalarda
yalnızlığıyla yarenlik eden bir adam

gönül aynasına tutarak yüzünü
ve kristalleşmiş çivileri avuçlarından sökerek

odanın duvarlarına şunları kazıdı

belki bir gün
insan olmaya çabaladıkça
kozmik bir ağın tutsağı olduğumu anlar
silkinirim

belki bir gün
düşmüş bir melek olduğumu kabul edebilirim

belki bir gün
yeniden
kanatlanıveririm

belki bir gün
altından bir çelenk gibi ışıldarken
alnımda “ O ”nun rahmeti

belki bir gün
ipekten bir harmaniyle karşınıza dikili veririm

belki bir gün
ruhuma kendi suretini giydiren nefesi
dile getirebilirim

o zaman neden bu kadar tutkuyla

“ Michael Angel - O “ dediğimi anlar mısınız