Yitik Yılların Ardından.

Yitik Yılların Ardından
​Bir nehirmiş ömrüm, hep yokuş akmış,
Gençliğin ateşi daha yanmadan sönmüş,
Bir yuva kurmak için verdiğim savaşı kaybetmiş,
Şimdi elimde sadece acı ve telaş kalmış,
Başaramadım demek, ne ağır bir yükmüş,
Yüreğimde ki yara, çok derinde ve çürükmüş...
​
​Sonra onlar belirdi, evlat ki hayatın özü,
Tuttum o minicik eli ve unuttum herşeyi,
Canından cana sarılmak bir kale, bir son siperdi,
O içi gülen gözler için her savaşa değerdi,
Onlar için durmadan koştum, nefessiz kaldım,
Kazandım ama her zaferden sonra biraz eksildim.
​
​Savaşırken bir baktım, aynada bir yabancı,
Gözlerimde bir yorgunluk, kalpte bir sancı.
Yürüdüğüm bütün yollar onlara çıkarken meğer,
Kaybolmuşum, değersizleşerek olmuşum heder.
Bir hiç olmuşum şimdi, ruhumda bir boşluk,
Ona sana bana kırgınım, unutulmak ne büyük yokluk.
​
​Geçmişim bir hançer, sırtımda saplı durur,
Olanlarda değil, olduranlarda gurur.
Sevdiklerim bir gölge, bir sisli duman,
Anladım bu hayatı, yorulduğum zaman,
Benden çaldı, benden aldı, benden gitti,
Kırgınlık denizinde adı ben olan son gemi battı.
​
​Şimdi yorgun bir liman, sessiz ve ıssız,
Mücadele bitti, ruhum kimsesiz.
Tek tesellim o sesler, o gülücükler,
Ama içimde bir ben var, kanar, titrer.
Bu kırgınlık benimle, bu sızı benim,
Bitmeyen bir ağıttır benim bu son demim.
​
​Yorgunluk benim adım, kırgınlıksa soyadım,
Ne yapsam da değişmez bu benim huyum.
Bıraktım akıntıya artık küreği, yelkeni,
Ne geçmişe yanar,, ne beklerim geleceği.
Mazide bir hatıra şimdi o batan gemi,
Göz yaşıımla temizledim bu hazin demi.