Yitik şehrin yitik çocuğuyum

umutlarımı yıllar önce bir,
mum ışığında bıraktım ben
özlemlerimi bir gitarcının teline,
anılarımı bir şaraba değiştim.

damarlarım da dolaşan kanları,
acımadan yerlere serdim,
artık gözlerime hep iyiyi değil,
hep kötüyü,hep kötüyü göstereceğim.
çünkü ben yitik şehrin yitik çocuğuyum.

sen bilirmisin kör gecelerin adresim olduğunu,
sen bilirmisin,kaç geceler sensiz olduğumu
bilirmisin,her gece yıldızlarla konuştuğumu,
bilmessinki yıldız gözlüm,biemessin,
birtek ben bilirim çünkü ben,
yitik şehrin yitik çocuğuyum.

senden ayrıldığım günden beri,
güneş batıdan doğuyor sanki,
her ağladığımda,yaş yerine
kan damlıyor gözümden
yeter artık,yeter çık git artık düşlerimden,
anılarımdan,rüyalarımdan,kaybolup git bu şehirden...

doğruya güzelim kaybolup gitmek sana yakışmaz,
sana yakışan,umutları kaybetmek,
sevgiyi bitirmek,
özlemi tüketmek,
anıları kaybetmektir.
en önemliside,beni kaybetmek yakışır sana be gülüm,
bana yakışansa,yitik şehrin yitik çocuğu olmak yaraşır be güzelim.

artık aynalara bakamıyorum,
yüzümdeki kırışıkları görmek istemiyorum,
saçlarıma karlarmı yağmış?
bu benmiyim deyipte haykırmak istemiyorum,

aradan kaç zaman geçti bilmiyorum,
bir gün kendimi,istanbulun serin sularına atıp,
göçüp gideceğim buralardan,
belki bir gazeteci baş sayfa olarak yazacak beni,
üçüncü sayfa haberleri yazacak manşet manşat beni,
belki bir televizyon kanallı o rezil görüntülerimi çekecek,

insanlar şasırmayacak biliyorum,
ve sen,ve sen gördüğünde beni,
sanki beynine kan sıçramış gibi olcaksın,
ve irkileceksin,ilk defa vijdan azabı duyacaksın belkide.

kendine şu soruyu soracaksın,
allahım ben ne yapmışım böyle?
ne yapmışımda gözlerimi kör etmişim böyle diyeceksin.

o anda isyanların sahipsiz,
haykırmaların çaresiz,
ve göz yaşlarının ne kadar değersiz olduğunu anlayacaksın.
aklından geçireceksin,neden yaptın böyle bir şeyi diye,

çünkü ben yıllar önce kaybettiğin bir şehirde,
kaybettiğin birisiyim.
yani yitik şehrin yitik çocuğuyum...

sen beni şimdi değil yıllar önce kaybettin.....