Yitik Şehir Şiiri - Meltem Yılmaz Karapınar

boşluktayım
bilinmez bir boşluk ortasında
yürüyorum
yalnız mıyım yoksa yalnızlığımı mı paylaşıyorum anlamıyorum
yanımdan gelip gelip geçenlere aldırmıyor devam ediyorum yoluma
gözüm ufukta beliren bir ışık kümesine takılıyor
kayıyorum
belki düşüyorum uçurum kıyısından
belki de çoktan düşmüşüm..!

bu şehir yabancılaştırıyor insanı
yaban kalıyorsun kendine
çığlığın çığlık gibi yükselmiyor
hayallerin hayal gibi gelmiyor
gerçeklerse gerçek gibi gözükmüyor gözüne...

bu şehir yabancılaştırıyor insanı
bu şehir insanı boğuyor
birden kayboluveriyorsun bilinmezliğin ortasında
ne sen sen olabiliyorsun
ne de onlar senin gibi olabiliyor
şamar gibi inince suratına gerçekler
hıçkırıklara boğularak uyanıyorsun
rüyada mısın
hayal mi kuruyorsun
yoksa gerçek mi düşüncelerin
ya da düşüncelerin mi uzak
anlamıyor
kıvranıyorsun
serseri gecelerde dolanıp duruyorsun öylece
odada yankılanıyorsun sesin
ve o ses donuk kalıyor duvarda
bir kez daha bilinmezliğin ortasında başlıyor yolculuk
bir kez daha kayıp vererek bu yitik şehirde..!