Yitik Kayıplar Şiiri - Faky Su

Bazen esen bir yelin pençesine takılıyorum
Sürükleniyorum en meçhulüne bu şehrin
Adı konmamış sokaklardan geçiyorum
Ve hep senin adını veriyorum onlara
O zaman en çıkmazı bile sana getiriyor beni
En kuytu köşeleri kucak açıyor bana
Gölgemi sarıyor kimisi
Ve en yalnızı dertleşiyor benle
En bilinmezi bile, biliyor seni
Gövdelerine saplanmış lambaların acısıyla
Anlatıyorlar seni, senin dilinden
Seni bitirmeye yetmiyor boyları
Tükeniyor her biri yavaş yavaş
Onlar tükendikçe sen çoğalıyor,
Sen çoğaldıkça ben kayboluyorum.

........

Bazen gölgesinde kalıyorum Güneş'in
Sırtlanıyorum şehrin tüm karanlığını
En zifirisine veriyorum ışığını
Kıvılcımı oluyorsun o gecenin
Kimi zaman nöbetler tutuyorum uykulara
Gözlerim, çanağı oluyor kızılların
Karanlığına dalıyorum ufku olmayan mavilerin
Umuyorum seni gecenin en ayazından
Ve en sessizinden
Gelenler ardı sıra dalgalar oluyor
Getiriyorlar bana
En sıcağını ve en tuzlusunu yaşların
Gece lanetliyor beni
Ve yağdırıyor karanlığı damla damla
Islanıyorum yavaş yavaş
Ve sen ağladıkça ben kayboluyorum.