Yitik HayAT Şiiri - Aydın Aktay

Ey yolcu,
artık dolaştırıp duramazsın atını kırlarda,
Çünkü kırlar yok artık.
Her gün düşlediğin,
0 Yemyeşil baharların üzerinden asırlar geçmiş.
Eski serüvenlerden birtakım kırıntılarla azıklanmak da yok,
nasibine düşen bir lokma hayal kurmak,
o kadar...

Nedendir bilinmez ama
bir nebzecik ümit için neler feda edilmez denilecek yaştasın.
Oysa, daha dün gibiydi,
dünyalara hakim olma telaşesi üzerindeydi.
Şimdi, yenik bir ekin gibi dolaştırılıyorsun koridorlarında,
bir labirent gibi üstüne çöküyor hayat,

bulamıyorsun
Çünkü, ne kaybettiğini bulmalısın önce,
Ya da neyi kaybettiğini hatırlamalısın.

Bu gelgitler içinde kalbinin çarpıntısını bile hissedemiyorsun.
Bir hissizlik değil bu sendeki,
hissediyorsun çünkü hissizleştiğini.

Yanından hızla geçip gidiyor zaman
Fahişeler,dilenciler ve ölüler,
Büyümüş çocuklar geçiyor üzerinden,
Gasp edilmiş bedenler teşhir ediliyor sana
Gözünün önünden kayıp gidiyor,
acımak sadece...

Bir şey yapamıyorsun,
Bir şey yapmak kudretini harcadın,
Bitirdin o sermayeni.

Atın da yok ey yolcu,
Mahmuzlarına basacağın.
Yavaşladın, yürüyemezsin,
Hayaller kuramazsın.
Yalnızca perçeminden tutmak kaldı sana hayatın,
Geleceğin kalmadı.

Bir telaşe için verilecek neyi vardır ki insanın,
söyle ey yolcu!
Dizginleri elinde, mahmuzlarına bastıkça hızlanacak bir attan başka.
Atını kaybettin en sonunda,
artık gidemezsin.

Tut ki sana ısmarlandı hayat,
Bu saatten sonra,
tutunamazsın,
Durup beklersin böylece,
Sarkıtılmayı...

HAY(AT) INI KAYBEDENLERE...