Yitik Bahar Şiiri - Filiz Vela

Bu sene kış çok zor geçti.
Bunca beyazlık kimseye masum gelmedi.
Uyanamadı doğa.
Ne kalp masajı yetti,
ne tuz,
ne kar tatilleri...

Bu kış baharı öldürdü.
Ölüp de yeniden,
yeniden;
yenilmeden direnen bahar,
bu sene çelimsiz kaldı.
Direnemedi.
Bir ara kalkmaya yeltendi.
Nisan yağmurlarında boğuldu son nefesi.

Sahte güneş ışıkları kesildi
ısınamadı eller
evler.

İstanbul karanlıklarda kaldı.
Koca şehir gömüldü kara büyülü uykulara.

En çok da evsizler ağladı.
Mora kesti boyacı çocuğun elleri,
elleri lekelendi
dondu boyaları, katılaştı elleri
ekmeğine yağ süremedi.

Boyacı çocuk
yüzünü boyadı kara kışta pembe pembe
yüzüne renk gelsin diye
ellerine mavi gök sürülmüş
soğuktan kırmızı maviye dayanmış
morarmış boyacı çocuk boyalardan
ölüvermiş soğuktan...

Bu sene kış çok zor geçti.
Bunca renk kimsenin dünyasına
alaca gelmedi.
Uyanamadı doğa...
Ne kalp masajı yetti bu yüreği canlandırmaya
ne tuz,
ne kar tatilleri...