Yitik Atların Gidilmeyen Ülkesi

Biz zaten buralı değiliz di’mi?
Başka bir ülkenin daralan çeperleri içinde
tanıdık bir ova bulabilmek için
delice koşturan iki yitik atız,
sen doru,
ben yağız.

Yelemizde gidilmemiş toprakların kokusu.
Tenimizde kalkılmayacak ölüm uykusu.

Yaşamaktan yorulduk
ve yorgunluğa da doyduk.
Çünkü bu boşluk
-bu, dolduruldukça genleşen boşluk-
tükenişimizden başka şey değil.
Çünkü şu içimizdeki mutedil
sevdaların çirkin tortusu olduk.
Çünkü gitmeyi dilediğimiz ülkenin
düşleminde kaybolduk.

Oysa hani sen doru...
hani ben yağız...
hani birbirimize suna suna eksilttiğimiz yalnızlığımız...

Söyle, nasıl son bulduk?
Böyle nasıl yorulduk?

Hayal dediğin:
bizi başka öykülere yönlendiren yıldız.
İşte şimdi gözümüzle gördük:
bakışımızda öksüz ışıldayanmış
iki kişilik yalnızlığımız.

Bir gün o ülkeye ulaşsak da sevgili
artık yan yana koşmayacağız.

(23.04.1998-26.07.2003)