Yitik Aşkın İzinde (1)

Sağanak bir yağmurun ardından
yeni açmış çiçekler gibi değil de
o eski günlerden canlı kalmışsın,
yüreğimin güzel bir köşesinde, işte..

Derin sabah uykunu bölerim diye
üzerini sevdiğince örterek değil de
kaçıp kurtulurcasına öyle alelacele
yapayalnız nasıl bırakmıştım seni evde..

Kızıp söylenip ağlarken yol boyunca
beni senden kaçıran sözlerin değil de
boğazımda - sıra sıra dizilip- tıkanan
o sevgili hallerin geliyordu aklıma yine de..

O sabah hangi şarkıları dinledim ?
hangi köy yollarından geçip gittim ?
kendimi ıssız tarlalara nasıl attım ?
o duyguları gözlerimden nasıl akıttım ?

yürek yarasıydı hepsi, yürek yarası
tüm geçmiş içimde yanıyordu sanki..

Seni aklıma sardığım ilk-umutsuz yılları
durup durup düşündükçe dönesim,
yine affedip sarılasım gelmemiş değildi
demeseydin ‘’ben o defteri kapattım artık’’!

O seni doğurup büyüten anne ne güzelmiş !
o güvenip bana veren baba ne güzelmiş !
o anı yüklü yıllar ne mutlu, ne güzelmiş !
yıllar sonra bile ağlamak ne- ne güzelmiş !

Bugün senin doğum günün yine ve yine
ben ağlarım şu köyün yollarında-izlerinde,
daha kış -ekilmemiş ayçiçeği tarlalarında,
ıssız -uçsuz bucaksız soğuk kumsallarında
yürür, koşar, bağırırım da soğumaz içim ya !

Belki de aşk, kalsa; bir masal gibi
sağanak bir yağmurun ardından
daha yeni açmış kır çiçekleri gibi,
o eski günlerimizde olduğu gibi,
capcanlı yüreğimin bir köşesinde..

Yırtasım gelse de şu gökleri bugün
dağıtasım gelse de bulutları bugün
sabretmeli daha, az kalsa da yarın
sönmez kahır yüklü yüreğin ateşi,
boş kalsın daha şu köyün makberi..

‘’Beni hiç bırakmayacaksın değil mi kocacığım !’’
deyişin çıkmadı aklımdan, kemirdi yıllarca içimi,
her nereye gitsen, ne yapsam, o takip etti beni,
dağlara çıktım, köylere kaçtım, güya uzaklaştım,
unutmadım seni, unutamadım ki h i ç b i r şeyini
sen de unutma beni, unutma h i ç bir ş e y i m i…