İyi olma gibi bir şansımın olmadığını bir kez daha gördüm. Kadife dokunuşlu yalnız çocuk artık dokunmayacak mısın yaralı tokmağıma.
Bize hayat iyi olma hakkını biraz tatlı gülüşlerden arta kalan küçük izler olarak bıraktı. Dokunuşlarımız soğudu. Sevişmelerimiz sevgisini yitirdi. Yalnızlıklarımız arttı. Ve aşk bizleri gerçekten yarı yolda bıraktı.
Biz hiçbir zaman iyi olmanın yüce duygusuna erişemeyeceğiz. Üstümde ki elbiseler yırtık. Ne Selimiye anlar beni ne de Madrid. Kala kalmak. Okulda en arka sırada bağıra bağıra söylediğim şarkıların nakaratlarını unuttum. Bizi bu kadar mı doğa bilincinden muaf tuttular. “Hani yerli malı yurdun malıydı herkes onu kullanmalıydı”. Ben nerenin malıyım. Ve bizi neden yanlış yerde kullanmaya devam ediyorsunuz. Biz bu ülkede yanlış yerdeyiz.
Yanlış nefes alıyoruz
Yanlış yerde bağırıyoruz
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta