Yitiğim Şiiri - Mustafa Doğan 2

Tanıdık bu efkâr bilirsin
Tozlu bir mabedin mihrabı gibi
Ekmek zehir su acı tek tek soluyorum nefesi
Tahammülüm isyanda gittiğinden beri
Bul beni yitiğim
Seni kaybedişimin son arzusu bu

Yanaşamıyorum şimdilerde soğuk enkazıma
Suçumun ifşasından kaçıyorum her defasında
Çöküyor üstüme tövbenin kara bulutları
Zift kokuyor dilim ellerimi açtığımda
Yoruldum sen olmadan menzile varamayışımdan

Kimliğimden soy beni benden geçen yol benim
Tufanın batırdığı o yolcusuz sal benim

Esrik bir avuntu içinde dolaştığım
Yer kıvılcım gök ateş
Keser boğazımı selametin sağır yanı
Sökülür yüzümden tebessüm
Önüme getirilir yokluğun
Sığınırım sebebin mahcup örtünsündeki avuntuya
Acının mahzenine iner gözlerim

Ey varlığın en pak Zühre’si
Zülfikar’ın acıtmaz canımı gel
Kıldan incedir boynum helaldir kanım
Aklansın şu ahvalimin dengesiz diz çöküşleri
Narın orta yeri desise bahçesi
Bu durgun halimin akıntısı gel

At ruhuma ziyanı yüküne müptelayım
Ben ki kanadı kırık kapındaki gedayım

Aç gözlerimi ey aşk tutuldu güneşim ayım
Seyrettim bitişimi ömür denen o camda
Kalksın perdelerin efsunlu intiharı
Ben ki kaybetmenin fakiri bir garip budalayım

Nice fırtına gördüm hem yenildim hem yendim
Beni ayakta tutan sende bulduğum kendim