Yiterken Tümceden Giz Şiiri - Ozan Efe

sabahtan akşama dek yaşanıyorken hayat
kaç parçadan bölündü dünü günü yarında
dahasın yaşamadan şafaktan sökülür tan
kârında nedametin savurganlık yarından

yaslı günümde sorma yalnızlığıma daldım
ayağımdan yalınca gözlerimden kar boran
saldım sonsuzluğunda boşluğuna uçurdum
uçurtmadan kaçırdın yorgun dayağımdan

üzüm asmasında dal yıldızlarda erk topla
göz ucunla süzdüğün sessizliğinden morda
düğümlenmiş ellerin uzanmaz kara gözüm
zorda zıpla bayram et yar gelişinden umut

canı yanmasın yalnız gölgenden çık dışarı
ağlayan ağlasın hiç üzülüp de tasa duyma
haşarı çocuk gelmez buruşturmuş yüzünü
daralır nefes çıkmaz ciğerinden dağlayan

yaprağından düşünce ışık almaz olur gün
ayak ucundan başlar uyuşur gıdıklanman
kahrolursun ustura düşünce toprağından
bıyıklanman hayrından güneşe yenik gece

ozan efem çoğuldan yiterken tümceden giz
hüzünlerinde mahcup doru tayla dört nala
tiz çığlıktan kırlangıç yuvasında abat kuş
dala sarılmış umut sevdadan önün yokuş

160411denizligülceçaprazlama