Yırtık bir uçurtmanın anılarına sığındı çoçukluğum....
Babamla oynadığımız ilk ve son oyunda yırtıldı....
Hiç ellemedim bir daha, yırtık kaldı...
Bir daha oynamadık babamla..ne meşgul adam...
Çekirdek yediğimiz,mahallenin kızlarını kestiğimiz,çocukluğumun beni terk ettiği dönemlerde bile
sakladığım yırtık uçurtmam....
Ne çok sevmişim,yada ne çok özlemişim oynamayı...
Bir kaç metrekareye sığdırdığımız kocaman dünya ne kadar masummuş oysa...
İlk aşkın gereksiz ama tatlı acısında,hayal kırıklığında gidip uzun uzun seyrettiğim,bağıra bara ağlarken bir yandan sıkı sıkı sarıldığım uçurtmam....
Ne kadar uzun du ipin aya gidersin sandım,oysa ne yakınımdaydım,yazık bir daha uçuramadım....
Kayıt Tarihi : 31.7.2007 18:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!