Yirminci Asır Şiiri - Yusuf Kılıç

Yirminci asırın içindeyiz ki;
Ne şöhret bıraktık ne şan bıraktık
Evlat babasını dışarı atar
Ne kılıç bıraktık ne kın bıraktık

Darp kalmadı başımıza inmedik
Şaşırdılar meylimize dönmedik
Global dünyada dost edinmedik
Ne sevda bıraktık, ne ün bıraktık

Şanlı tarihimiz, adımız vardı
Bu nasıl pis koku vatanı sardı
İnsanlığı yedik bir yadigârdı
Ne şeytan bıraktık ne cin bıraktık

Olduk Avrupa’yla enişte, kayın
Pervanesi olduk türlü alayın
Vatan toprağına döşettik mayın
Ne sönmedik ocak ne hân bıraktık

El kaldırdık, göğüs açtık meydana
Kem avlandık pusu kuran şeytana
Bu katliam zor geliyor insana
Ne kesmedik damar ne kan bıraktık

Ne bir ekşi dedik, ne acı dedik
Ele uzatılan lokmayı yedik
Çağdaşlık diyerek üste giymedik
Ne şalvar bıraktık ne don bıraktık

Boşaltıldı kovan doldu içimiz
Kendi günahımız kendi suçumuz
Cehenneme yolcu oldu göçümüz
Ne düzgün bir cihet ne yön bıraktık

Bir makam aldıysak, yaladık yuttuk
Hak yolundan sapıp şer yolu tuttuk
Doğruluğu, dürüstlüğü unuttuk
Ne yapmadık haset, ne kin bıraktık

Mal mecnunu olduk, harama, hora
Çok servet kazandık, kalmadan zora
Ne vatan bağrında açmadık yara
Ne medrese koyduk ne han bıraktık

Allah için hiçbir adım atmadık
Bir meta koymadık hile katmadık
Gece, gündüz para diye yatmadık
Ne eşik bıraktık, ne sin bıraktık

Ağızdan dilsizdik, kafadan kördük
Aslında düşmanın alını gördük
Bütün ormanları ateşe verdik
Ne yakmadık ağaç, ne can bıraktık

Cesursunuz diye övdüler bizi
Yumuşak süngerle dövdüler bizi
Öz tarihimizden kovdular bizi
Ne yarın bıraktık ne dün bıraktık

Şahin zanneyledik ala akçayı
Tüm önüne seriverdik bohçayı
Hepten harap ettik bağı, bahçeyi
Ne yağmurlu gece ne gün bıraktık

Gülyanım bozulmaz yazılan yazı
Uçtu gönlümüzden insanlık hazı
İhlâsla yapmadık Hakka niyazı
Ne iman bıraktık ne din bıraktık